Gisteren liep ik mijn laatste wedstrijd ter voorbereiding op de Indian Summer Ultra in oktober. Als finale test liep ik de Smokkelaarstrail van 27,5 kilometer in Goirle. Deze trailrun stond al langere tijd op mijn verlanglijstje, dus ik was blij dat ik nu eindelijk aan de start stond van de Smokkelaarstrail 2019.
Genieten en vooral niet te snel beginnen aan de Smokkelaarstrail
De laatste maanden heb ik vooral getraind op langzamer lopen. Ik begin meestal veel te hard en dan kom ik mezelf onderweg keihard tegen. Ik wilde daarom kijken of mijn gewenste tempo van 6 minuten per kilometer een goede snelheid is om te starten. Naast het tempo verlagen, wilde ik ook mijn schoenen en GoPro testen voor het grote avontuur. Het allerbelangrijkste was vooral genieten en niet te veel met tempo en kilometers bezig zijn.
Ik startte in de vierde groep
Omdat de Smokkelaarstrail heel populair is en trailrunners vanuit het hele land trekt, is de start opgedeeld in groepen. Elke groep bestond uit 60 man. Groep vier startte om 11:15 uur. Na, voor mijn gevoel, lang trappelen aan de start, was het eindelijk dan zover en mocht ik beginnen aan de Smokkelaarstrail van 27,5 kilometer.
Het enige waar ik niet veel rekening mee had gehouden was met weer. De zon scheen al flink tijdens de start en de temperatuur liep snel op tot plus 20 graden. Na de start verdwenen we gelukkig gelijk in het bos en het grootste deel van de trailrun bleek over bospaadjes te gaan.
Eigen tempo en vooral genieten tijdens de eerste kilometers
Normaal gesproken zou ik bij een groepje aanhaken en dat tempo lopen. Vandaag besloot ik vooral mijn gevoel te volgen en niet bij anderen aan te sluiten. Zo kwam ik al snel in mijn eentje te rennen. Wat een ervaring op zich was, want nu moest ik zelf de pijlen zoeken en ervoor zorgen dat ik niet zou verdwalen.
De eerste kilometers waren schitterend. Het parcours liep over smalle trails, van links maar rechts. Met mijn eigen, langzamere tempo kon ik volop genieten van de omgeving. Voor mijn gevoel was ik ook vrij snel bij de eerste verzorgingspost, rond de 6 kilometer. Omdat ik nog niks gedronken had uit mijn eigen reservoir, besloot ik deze stop over te slaan en pas bij de volgende post te stoppen om aan te vullen.
De benen bleven doen wat ze moesten doen
Het verbaasde mij eigenlijk hoe makkelijk de kilometers voorbij vlogen, zonder dat het al te veel moeite koste. Ik bleef mijn eigen tempo lopen en dat deed wonderen. Soms werd ik ingehaald door een snellere loper en andere moment haalde ik weer iemand in. Het alleen lopen beviel mij eigenlijk wel. Zo kon ik optimaal genieten van de omgeving.
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het parcours niet heel technisch was en de hoogtemeters uitbleven. Dat is wel anders geweest bij de vorige trailruns, maar zo kon ik precies doen wat ik voor ogen had.
Hallo tweede en derde verzorgingspost van de Smokkelaarstrail
De kilometers die volgden, gingen net zo goed als de eerste kilometers verliepen. Ik heb volgens mij nog nooit zo'n strak tempo gelopen. Normaal heb ik flinke uitschieters, zowel naar boven als naar beneden. De meeste kilometers liep ik tussen de 5:45 en de 5:55, terwijl ik helemaal niet met het tempo bezig was. Mijn gevoel bleef zeggen dat dit goed was.
Voor ik het wist, was ik ook al bij de tweede verzorgingspost die bij het 15 kilometerpunt stond. Ik besloot hier wel even een stop te maken om wat te drinken en te eten. Al beperkte ik het tot een minimum. Omdat het zo goed ging, wilde ik weer zo snel mogelijk verder. Na een stop van een minuut was ik weer op de trails. De afstand tussen de tweede en derde verzorgingspost was niet zo ver, maar een kleine 4 kilometer. Daar besloot ik dezelfde stop te maken als bij de tweede en zo snel mogelijk weer mijn weg te vervolgen.
Het was te mooi om waard te zijn
Na de derde verzorgingspost kon ik echter niet meer het tempo lopen dat ik de eerste 19 kilometer had gerend. Het leek wel of ik mijn benen bij de verzorgingspost had laten staan. Het was niet of ik een beetje moest inleveren, maar gewoonweg alles. Met nog zeker 8,5 kilometer die ik moest afleggen, was het toch opeens een stuk minder genieten.
Ik probeerde mijn tempo terug te schroeven naar 6:30, maar dit was niet voldoende. Uiteindelijk besloot ik om mijn meegenomen eten en drinken nog op te eten en langzaam aan te doen. Zo hoopte ik toch nog een beetje te kunnen herstellen en dribbelend de laatste kilometers te overleven. Achteraf denk ik dat de warmte bij 19 kilometer zijn tol eiste.
Laatste kilometers waren precies het tegenovergestelde als de eerste
Zo snel als de eerste kilometers voorbij vlogen, zo langzaam gingen de laatste. Waar ik in het begin nog kon genieten, was het nu volledig afzien en van elke kilometer maar het beste maken. Gelukkig zakte ik niet helemaal door het ijs en heb ik toch nog wel een eind kunnen dribbelen.
Na een half uur afzien, kwam uiteindelijk de finish in zicht. Ik wilde zo snel mogelijk onder de vlaggen door, dus zette ik de laatste 200 meter, voor mijn gevoel, nog een sprintje in. Met een eindtijd van 2 uur en 47 minuten kwam ik over de finish. Dik binnen mijn 3 uur doel. Trots, maar ook heel erg blij dat het over was.
De Smokkelaarstrail was de ideale voorbereiding richting de Indian Summer Ultra
De Smokkelaarstrail was de ideale voorbereiding voor de 50 kilometer over 3 weken. Nu weet ik dat ik (nog) minder snel moet beginnen. Waarschijnlijk wordt het nu een start van rond de 6:15. Tijdens de Smokkelaarstrail heb ik ook mijn Brooks Cascadia nog keer getest, maar de ISU ga ik toch op mijn ASICS lopen.
Naast dat de Smokkelaarstrail grotendeels genieten was, heb ik ook nog de nodige ervaring op gedaan richting mijn ultieme doel!
Heb jij ook de Smokkelaarstrail gelopen en wat vond jij er van?