Al jaren geniet ik op dezelfde plek van de wintersport, namelijk in Sankt Johann in Tirol. Dit jaar gingen mijn vrouw en dochter ook mee. Het was de eerste keer vliegen voor Mae en dat ging gepaard met flink wat voorbereidingen en stress. Zou het vliegen wel goed gaan of beschadigde ze de oren van iedere medepassagier tot bloedens toe?
Meestal vlieg ik in mijn eentje naar het appartement in Oostenrijk, waar mijn broer en mijn tante vaak al zijn. Dit jaar doet mijn vrouw echter ook weer een poging om te gaan skiën. 6 jaar geleden deed ze een eerste poging en dat was ook gelijk de laatste. Na twee dagen skiën zat het er al weer op, met een paar gescheurde kniebanden als souvenirtje.
Dag 1 – Op naar de Tiroolse Alpen
We gaan naar één van de mooiste plekken die Moeder Aarde ons te bieden heeft. Ik ben altijd gefascineerd door de Alpen. De besneeuwde bergtoppen die over het hele landschap te zien zijn, voelen bijna magisch.
Voordat we aankomen op onze eindbestemming, moeten we nog één obstakel overwinnen en dat is vliegen met de kleine. Ik weet nog goed dat ik vroeger weleens van binnen zat te schelden als er een paar kleine kinderen de hele vlucht luid aanwezig waren, dus ik weet hoe andere reizigers zich voelen, mocht Mae uit haar dak gaan.
We hebben heel wat voorbereidingen getroffen om het Mae zo comfortabel mogelijk te maken. Er is een tablet aangeschaft met haar favoriete Netflix series, de tas zit vol eten en we hebben haar speen paraat. Het kon dus niet fout gaan! Totdat we het vliegtuig ingingen en Mae in de stress schoot. Waarom dragen mijn ouders mij een ijzeren vogel in!? Gelukkig waren de voorbereidingen niet voor niks. Nadat we een filmpje hadden opgezet en een zakje maïs puffs aan Mae hadden gegeven, hebben we haar de hele vlucht niet meer gehoord.
Vanaf Salzburg was het nog een uurtje rijden met de huurauto om bij ons appartement te komen en eenmaal daar voel ik me gelijk weer thuis. Ook niet zo gek aangezien ik hier al kom sinds dat ik 4 jaar oud ben. We hadden vooraf besloten om de dag zelf niet zoveel te doen, zodat Mae een beetje van de reis kon bijkomen en wij stiekem ook. Mijn tante had het avondeten al geregeld, dus we konden zo aanschuiven.
Dag 2 – Eindelijk weer op de latten
Skiën is mijn andere grote sportliefde en ik ben blij dat ik weer op de latten sta. Het gebied waar ik ski, is niet zo heel groot, maar ik ken de pistes als mijn broekzak. We hebben afgesproken dat ik in de ochtend naar de sneeuw ga en Gabriëlla ‘s middags last.
Ieder jaar heb ik dezelfde skileraar. Zomers is hij een plaatselijk boer, maar in de winter een geweldige docent. In al die jaren heb ik veel van hem geleerd en nog steeds krijg ik tips hoe ik beter van de berg af kom. Daarnaast weet hij ook altijd de stukken op de pistes met de beste sneeuwcondities te vinden. Samen met mijn broer skiën we achter hem aan en hebben we onderling een wedstrijdje wie het snelst gaat.
Aangezien het met 22 graden asociaal warm was in Oostenrijk, waren de sneeuwcondities tot een uur of 11 goed en daarna werd het een stuk minder. We besloten er voor de lunch mee te stoppen en onze skileraar over te dragen aan Gabriëlla. Hij heeft zelfs een blinde leren skiën, dus het moet met mijn vrouw ook wel goed komen.
In de tussentijd speelde ik met Mae in de sneeuw. Ik was in eerste instantie huiverig, omdat mijn dochter niet altijd direct fan is van een nieuwe situatie. Maar na een paar sneeuwballen gemaakt te hebben en een paar keer met de slee op en neer, wilde ze niet meer naar binnen. Als ze het idee had dat we weggingen, zette ze het op het brullen en zodra de slee weer tevoorschijn kwam, kwam ook haar lach terug. Na haar middagtukje zochten we daarom maar gelijk weer de sneeuw op.
Mijn tante komt al meer dan 40 jaar in Sankt Johann en kent echt iedereen. Zo gaan we ook altijd bij hetzelfde restaurant eten, omdat mijn tante daar de eigenaar kent. Hier kan je heerlijke Oostenrijkse gerechten eten en het voelt ook een beetje als thuis. De kaart is lekker uitgebreid, zodat je meerdere dagen heerlijk kunt eten. Voor Mae hebben ze ook een kleine speelkamer en dat hebben we geweten. Ze is, denk ik, wel een miljoen keer van de glijbaan geweest en liet graag haar eten staan om nog een aantal keer omhoog te klimmen.
Lees de rest van onze onvergetelijke wintersport vakantie.