Eigenlijk zou ik in mei alleen de Brewery-run lopen, maar door de Intersport campagne kwam met de Marikenloop 2019 toch een echte trailrun op de planning. Na de marathon van Rotterdam miste ik een doel, dus kwam deze trailrun als geroepen.
Marikenloop 2019 noemt zichzelf ‘de zwaarste trailrun van Nederland'
Ik weet van mezelf dat ik 25 kilometer rennen wel kan hebben. Alleen bij de Marikenloop komt ook nog eens 700 extra hoogtemeters kijken. De enige ervaring die ik heb met hoogtemeters, is tijdens de Vaalserbergtrail en dat waren er maar 540. De vraag was dus ook: hoe ga ik met deze hoogtemeters dealen?
Tijdens de clinic, waar we op een stukje van het Marikenloop parcours hebben getraind, waren de hoogtemeters al zwaar. En die kwamen niet eens in de buurt van wat ik tijdens de Marikenloop trailrun-editie moest gaan lopen. Daarom heb ik voor deze trailrun geen doel gesteld, ik wilde hem vooral uitlopen en proberen zo rustig mogelijk beginnen.
Een groot festival terrein
Het was even rijden van Rotterdam naar Nijmegen, maar de rit was meer dan de moeite waard. Mijn vrouw, Gabriella, ging als trouwe supporter mee, dus ik hoefde niet het hele stuk alleen en had een eigen fotograaf!
We kwamen aan bij de start, die omgetoverd was tot een festivalterrein. Vooral fijn voor Gabriella die de hele tijd op mij moest wachten en ik was toen al bang dat ik wel even bezig was met de Marikenloop. Foodtrucks met sapjes tot aan wagens met verschillende soorten lekkernijen waren er te vinden.
De start was wel een stukje van het festivalterrein vandaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen held ben als het op tijdsdruk aankomt. Liever sta ik al 3 uur van tevoren bij de start te wachten, helemaal bepakt en alles dubbel gecheckt. Vandaag was ik er echter pas om 13:59 uur, terwijl de start om 14:00 was. Ik heb nog snel even mijn veters gestrikt en kon gelijk starten. Het enige voordeel is dat ik geen tijd meer over had om zenuwachtig te zijn, ook eens leuk voor een keer!
Eerste kilometers rustig aan was mijn tactiek voor de Marikenloop 2019
Mijn grootste valkuil is dat ik in het begin teveel geef, ook als ik mezelf voorneem om eens rustig aan te starten. Ik betaal hier aan het einde van de trailrun altijd de prijs van. Mijn tactiek was daarom dit keer niet anders: rustig aan beginnen. De 25 kilometer lange trailrun zal zijn tol vast wel ergens gaan eisen en dan liever op het eind, dan al bij de eerste kilometers.
“Waar is de finish? Ik ben toch echt bij het 25 kilometer bord, maar er is geen finish te bekennen.”
Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt heel rustig ben gestart, maar de eerste 4 kilometer bevatte zoveel beklimmingen dat, ondanks het ontspannen tempo, mijn benen al aardig strak stonden. Gelukkig kwam er een einde van alle beklimmingen na de eerste paar kilometers. Nu was het tijd voor een lekker stukje naar beneden en had ik de tijd om te herstellen. Voor ik het wist stond ik al bij de eerste drankpost!
De beklimmingen waren hels
Het parcours was echt schitterend. Zo liep ik een stukje door het openlucht Bijbelmuseum en kwam ik later langs het Airborne pad van Market Garden. Deze schitterende plekken werden afgewisseld met helse beklimmingen. Ik besluit om bergop niet meer hard te lopen, maar een hiking tempo aan te houden. Zo bespaarde ik nog enigszins mijn krachten voor het laatste deel van de trailrun. Sommige afdalingen waren erg technisch, dus kon ik ook niet meer herstellen omdat ik alleen maar aan het opletten en corrigeren was.
Na een aantal kilometer kwam ik het bord tegen van de Duivelsberg. Dit voorspelde weinig goeds en dat klopte ook. De beklimming was zo stijl en mijn benen waren zo moe, dat ik zelfs bang werd dat ik de top niet zou halen. Gelukkig kwam er ook aan deze beklimming een einde. Bij de drankpost na de Duivelsberg heb ik een iets langere pauze ingelast om even helemaal bij te tanken.
De benen hebben al afscheid van mij genomen
De laatste kilometers waren zwaar. Conditioneel verliep de trailrun prima, de benen daarentegen zijn helemaal gesloopt na alle beklimmingen. Ik moest stukken hardlopen afwisselen met wandelen, omdat ze gewoon niet meer wilden. Het enige wat een meevaller was, was dat mijn horloge minder kilometers aangaf dan de kilometerbordjes op het parcours. Zo hoefde ik voor mijn gevoel iets minder lang door deze pijn heen te bijten.
Tot het 25 kilometer punt. Waar is de finish? Ik ben toch echt bij het 25 kilometer bord, maar er is geen finish te bekennen. Even later komt het festivalterrein toch weer in zicht. Ik ben er dus bijna! De organisatie vond het waarschijnlijk leuk om voor de finish toch nog een extra rondje in het parcours op te nemen. In het extra rondje zat ook nog eens een beklimming, maarna was het wel een rechte weg naar de finish!
Ik heb de Marikenloop overleefd!
De zwaarste trailrun van Nederland heb ik uitgelopen. Hij was een stuk zwaarder dan ik vooraf had verwacht, maar gelukkig kwam ik wel net over de finishlijn voordat de klok de 3 uur aan tikte.
Het is een schitterende omgeving en ik heb echt genoten van alle mooie plekken waar ik langs ben gelopen, ook al denken mijn benen daar totaal anders over. De medaille krijgt een mooi plekje in huis, zodat ik nog vaak herinnerd word aan dit geweldige trailrun-avontuur.
Heb jij ook de Marikenloop 2019 trail-editie gelopen? Hoe heb jij deze trailrun beleefd?
2 gedachten over “Marikenloop 2019 – Ongelooflijk afzien op een prachtig parcours”
Hallo Wim, bedankt voor je leuke verslag.
Heb zelf ook de 25 k gelopen en herken me wel in je ervaring.
Loop iedere zondag wel een 25 tot 28 km door de bossen met behoorlijke klimmetjes. (o.a. Montferland 300-400 hoogte m.)
Deze was inderdaad heel pittig maar ook uizonderlijk mooi, had ook kuiten als staal na 10k.
Moeilijk in te schalen in zwaarte, maar laat ik het zo stellen heb nimmer na een marathon 2 dagen spierpijn gehad.
Succes met hardlopen, en je loopblog.
groeten Bennie
Hoi Bennie, Dankjewel voor je leuke reactie en gefeliciteerd met het uitlopen van de Marikenloop!
Dan heb je heel wat meer ervaring dan ik met alle klimmetjes, ik doe 1x in de week een heuveltraining op een plaatstelijk viaduct. Verder heb ik in de buurt van Rotterdam weinig hoogtemeters. Ik probeer wel trailruns uit te zoeken waarbij veel hoogtemeters kan maken, zo krijg ik wel de ervaring.
Het parcours was echt schitterend, daardoor kon ik goed de pijn negeren, door alleen maar om mij heen te kijken naar al het moois!
Groet,
Wim