Ik heb dit jaar weer een doel bereikt, namelijk het uitlopen van mijn allereerste trailrun ‘de Vaalserbergtrail'. Mijn ervaring met trailrunning ging niet verder dan het bekijken van filmpjes op YouTube, maar nu heb ik het in real life mogen ervaren.
Sprong in het diepe
Ik had geen enkel idee wat ik kon verwachten van een trailrun en dat maakte me nogal zenuwachtig bij de start. Had ik wel genoeg eten en drinken meegenomen voor onderweg, aangezien er alleen één bevoorradingspost was op 9 km? En had ik wel de juiste schoenen aan? Redden mijn benen het wel berg op? Ik moest namelijk 640 meter klimmen tijdens de Vaalserbergtrail en dat is best een eindje als je alleen het Rotterdamse vlakke land gewend bent.
Het door mijn hoofd spoken van deze vragen hielpen niet mee om mijn zenuwen in bedwang te houden. Natuurlijk had ik veel getraind richting deze wedstrijd. Zo heb ik een trailrun clinic gevolgd om de techniek van trailrunnen onder de knie te krijgen, flink wat duurlopen gedaan en me goed ingelezen in wat ik kon verwachten.
Het startschot van de Vaalserbergtrail
Vlak voor de start besluit ik dat mijn enige doel het uitlopen van de run is en dat als ik binnen 4 uur eindigde, ik tevreden zou zijn.
Zodra het startschot heeft geklonken, word je vanaf het Drielandenpunt gelijk het bos in gestuurd. Omdat zowel de start als de finish op het hoogste punt van het parcours liggen, was het eerste deel meer dalen en op het eind juist een pittige klim.
De eerste kilometer ging direct naar beneden, maar gelukkig lag het tempo nog laag. Er waren te veel mensen die door een te klein padje heen moesten. De maandagochtend file op de A4 is er niets bij.
Tijdens de eerste afdaling schoot het wel gelijk al in mijn rechter bovenbeen. Ik was even bang dat de pijn niet meer weg zou gaan, maar gelukkig had ik er alleen last van bij de afdalingen.
Door de bossen heen
De kilometers vlogen om mijn oren. Je bent, in tegenstelling tot op de weg, totaal niet met de afstand en het tempo bezig. Je kijkt meer naar of je de juiste pijltjes wel volgt en dat je niet over een steen of over een afgebroken tak struikelt.
Voordat ik het wist, was ik al bij de eerste en de enige bevoorradingspost aangekomen. De eerste 9 km heb ik precies binnen het uur afgelegd. Dit eerste deel van de parcours was grotendeels door alleen maar de bossen, verder gelukkig niet heel technisch en de beklimmingen vielen vooralsnog wel mee.
De helse beklimmingen & afdalingen
Aangezien het eerste deel best wel lekker ging, besloot ik om het tweede deel hetzelfde tempo aan te houden en onderweg een aantal foto's te maken. Ik wilde namelijk binnen de 4 uur eindigen en had de eerste helft in iets meer dan het uur afgelegd. Ik had daarom genoeg tijd over.
In mijn achterhoofd wist ik wel dat de beklimmingen er nog moesten komen, maar ik negeerde ze vakkundig. Totdat ik direct na de bevoorradingspost tegen een steile helling aankeek. Het tweede deel was voor meer glooiend dan het eerste, en dat merkte ik duidelijk aan mijn benen.
Ik moet zeggen dat berg-op heel goed ging. De techniek die ik bij de clinic heb geleerd, steunde mij enorm. Bij de beklimmingen haalde ik ook regelmatig andere lopers in, die mij dan weer bij de afdaling weer passeerden. De afdalingen waren persoonlijk wel echt een stuk zwaarder. Mijn benen hadden niet meer de kracht om de balans te vinden, dus moest ik het rustiger aan doen.
De hitte begon parten te spelen
Het was een heerlijk zonnige zondagmiddag voor september. De zon scheen volop en was 23 graden. Tussen de bomen was het erg aangenaam, maar eenmaal op de weide en grasvelden, in de volle zon, was het een stuk minder prettig.
Op gras lopen is ook totaal anders dan over de bospaadjes. Je weet namelijk niet precies op welke ondergrond je je voeten neer zet. Daarom is het van belang om in het gras je voeten hoog op te tillen. Omdat mijn benen al 16 km er op hadden zitten, had ik die kracht niet meer. Hierdoor struikelde ik toch regelmatig.
Nadat ik eindelijk door de weide geploeterd was, stond me alleen nog de laatste beklimming van het parcours te wachten. Ik hoefde nog maar één keer de Vaalserberg te beklimmen om bij de finish te komen en zoals de meeste beklimmingen ging dit gelukkig ook aardig soepel!
Trailrunning is zeker een nieuwe hobby
Al met al was het een geweldige ervaring. Ik wilde in eerste instantie afwachten wat ik van mijn eerste trailrun vond voordat ik me weer ergens voor in zou schrijven. Ook besloot ik nog geen trailschoenen te kopen.
De Vaalserbergtrail smaakte echter naar meer. Ik heb zeker nog heel veel te leren, vooral qua afdalingen en ook duurvermogen, maar dit was zo tof. Volgend jaar maar weer een weekje Vaals?