2025 wordt mijn jaar op de trails. Dat had ik me voorgenomen, en om meteen daad bij het woord te voegen, stond ik dit weekend aan de start van de Coast Marathon 2025. Vorig jaar liep ik nog vrij soepel twee wegmarathons – de Van Oers Marathon en de Spijkenisse Marathon, waarbij ik in de laatste mijn PR aanscherpte naar 3:37. Met dat in mijn achterhoofd begon ik vol vertrouwen aan deze trail. Natuurlijk wist ik dat het zwaarder zou worden dan een vlakke marathon op asfalt, maar ik had mezelf toch flink overschat. Deze 42,2 kilometer langs de kust waren een serieuze reality check!
Vol goede moed van start van de Coast Marathon 2025
Met een flinke dosis optimisme begon ik aan de Coast Marathon 2025. Het eerste stuk liep eigenlijk best lekker. Vooral het eerste deel over het strand ging verrassend soepel; ik kon een prima tempo vasthouden zonder dat het me veel energie kostte. Maar die euforie was van korte duur. Bij de eerste beklimming op de duinen kwam ik erachter dat dit een compleet ander spelletje was. Waar het zand op het strand nog redelijk stevig was, was het in de duinen los en verraderlijk. Net als de meeste lopers om me heen schakelde ik over op wandelmodus – soms moet je je trots gewoon even parkeren.
De duinen hakken erin
Ik had verwacht dat het strand het zwaarste deel zou zijn, maar de duinen bleken een andere categorie. Het constant op en af door los zand vroeg veel meer van mijn benen dan gedacht. Toch was ik niet ontevreden met mijn eerste doorkomst op de 10 kilometer: net onder het uur. Dat gaf me nog wat vertrouwen. Op kilometer 14 bereikte ik de eerste verzorgingspost. Mijn maag was al niet in topvorm, dus ik besloot mezelf te trakteren op een paar tucjes en snel weer door te gaan.
Eindeloos ploeteren over het strand
Vooraf had ik de route bekeken en wist ik dat het zwaarste stuk eraan zat te komen: een slopende 12 kilometer onafgebroken over het strand, van kilometer 14 tot kilometer 26. En ja hoor, dat werd een mentale en fysieke beproeving. Waar het eerste stuk strand nog stevig aanvoelde, was dit deel zacht, rul en genadeloos. Ik ploeterde door hopen zand en voelde langzaam maar zeker mijn benen leeglopen. Alsof dat nog niet genoeg was, begonnen er ook nog twee blaren op te komen. De tweede verzorgingspost op 21,1 km was een welkome onderbreking, maar het besef dat er nog meer dan 20 kilometer te gaan waren, maakte het niet makkelijker.
Pure mentale strijd tijdens de Coast Marathon 2025
Eindelijk verliet ik het strand en doken we de bossen in. Normaal gesproken mijn favoriete terrein tijdens een trail, maar mijn benen en voeten werkten inmiddels niet echt meer mee. De blaren, de overschatting van mezelf en de uitputting zorgden ervoor dat het nu puur mentaal werd. Toch wist ik mezelf redelijk bij elkaar te rapen. In plaats van te focussen op hoe ver ik nog moest, besloot ik per kilometer te denken en vooral te genieten van het feit dat ik hier gewoon wás. Dat hielp!
Parkeerstress op het slechtste moment
Langzaam maar zeker kwam de finish in zicht. Ik probeerde zo min mogelijk met de afstand bezig te zijn en gewoon door te blijven lopen. Totdat ik opeens een notificatie kreeg: mijn parkeeractie liep af. Ik had die ruim ingesteld, er vanuit gaande dat ik het makkelijk zou redden. Niet dus. De laatste vijf kilometer probeerde ik het tempo op te schroeven om op tijd te zijn. Bij de laatste kilometer maakte ik nog snel een uitstapje naar de parkeerplaats om mijn parkeertijd te verlengen (en maar goed ook, want de parkeerwacht reed al rondjes over het terrein). Met dat geregeld, liep ik met hernieuwde energie richting de finish en kwam ik na 4 uur en 55 minuten binnen.
Een waardevolle les richting de KAT100
De Coast Marathon 2025 heeft me laten zien dat ik nog een lange weg te gaan heb richting de KAT100 Marathon Trail. Gelukkig heb ik deze les nu al gekregen, en met nog een paar maanden te gaan, heb ik alle tijd om me goed voor te bereiden op mijn ultieme doel! Nu vooral nagenieten van de mentale overwinning op de Coast Marathon!