Zoals je misschien gelezen in mijn oktoberverslag hebt gelezen, was mijn aanloop naar de DrechtStadLoop 2018 niet optimaal. Door verschillende uitstapjes en zakenreizen kreeg ik geen goed ritme. Mijn laatste 10 kilometer training was 54 minuten en dat terwijl ik zo graag onder de 50 minuten wilde komen. Stiekem deed ik er al 2 minuten bij, om teleurstelling te voorkomen.
Ik ga het gewoon doen!
Wanneer de dag van de loop aanbreekt, begint het toch weer te kriebelen. Zal ik dan toch een poging wagen om mijn laatste doel van het jaar, 10 kilometer in 50 minuten, te behalen? De hele tijd voel ik me goed en wanneer ik naar het startvak loop, ben ik super enthousiast.
Een paar minuten voor de start besluit ik het gewoon te doen. Ik ga voor die 50 minuten! Het kan twee kanten op gaan: ik red het of ik stort halverwege ter aarde en laat me ophalen door de bezemwagen. Dat laatste gebeurde ook de eerste keer toen ik de DrechtStadLoop liep (bij wijze van spreken natuurlijk). Ik besluit deze twijfel echter te negeren en er gewoon vol voor te gaan.
Achter het atletiekteam aan
Gelijk na de start kom ik een atletiekteam tegen. Deze jongens rennen flink door, maar het kost ze ogenschijnlijk geen enkele moeite. De eerste kilometer haak ik prima en een leg ik af in 4 minuut 34 secondes. Het lijkt me niet verstandig om dit tempo aan te houden, want dat hou ik zeker niet vol. Dus ik besluit iets achter ze te gaan lopen, zodat ik net iets onder die 5 minuten uitkom.
Dit helpt me om de eerste helft van de race een strak tempo te lopen. Ik passeer het 5 kilometer punt rond de 24 minuten en 20 seconden wat betekent dat ik mijn doel kan betalen. Jammer genoeg laat het atletiekteam me bij het waterpunt achter en moet ik de overige 5 kilometer het zelf zien te redden.
Zware en pijnlijke laatste 5 kilometer
Dit zorgt ervoor dat ik mijn snelheid opeens zelf moet betalen. Ik probeer het tempo iets te laten zakken en rond de 5:00 en de 5:05 te lopen. Gelukkig heb ik die speling van de eerste helft nog, zodat ik het iets rustiger aan kan doen.
Tot mijn verbazing blijf ik de kilometers op het juiste tempo lopen. Het is wel allemaal een stuk pijnlijker, maar hopelijk hou ik dit tot het einde vol. Ik negeer de gedachte dat ik wel een stukje kan lopen en bedenk me dat ik weleens mijn laatste doel kan behalen tijdens de DrechtStadLoop 2018. Ondertussen voelt het wel alsof mijn milt zich af wilt scheiden en schoon genoeg heeft van mijn praktijken.
DrechtStadLoop 2018 in……
De laatste 2 kilometer kan ik normaal gesproken wel het tempo iets verhogen, maar daar heb ik nu geen kracht meer voor. De finishlijn komt gelukkig wel steeds dichterbij en dat geeft de burger moet.
Bij de laatste kilometer weet ik het pas echt: ik haal mijn doel! Deze gedachte zorgt ervoor dat ik er nog een sprintje uitpers en uiteindelijk passeer ik op 48:54 minuten de eindstreep.
Eerlijk gezegd weet ik ook niet waar ik het vandaan heb gehaald, maar voor het eerst heb ik de 10 kilometer onder de 50 minuten gerend! Al mijn doelen van dit jaar heb ik bereikt en ik heb nu twee maanden tijd om na te denken over mijn doelen voor 2019.