Mijn derde trailrun zit er op en wat voor één. Afgelopen zaterdagavond heb ik de Petzl Night Trail in Bergschenhoek gelopen. Deze 15 kilometer, wat achteraf eigenlijk 16,3 km bleek te zijn, waren één groot avontuur! Of het parcours nou langer was of ik ergens een afslag gemist heb, laat ik in het midden.
De zenuwen in bedwang houden
Voor de meeste hardloopwedstrijden of trailruns heb ik niet zoveel last van zenuwen. In aanloop naar de Petzl Night Trail was dat echter wel anders. Ik zal maar gelijk uit de doeken doen waarom: ik ben geen held in het donker. Vooraf heb ik een keer getraind met het hoofdlampje en trailschoenen in het plaatselijke bos in mijn dorp en het bleek dat ver van de bewoonde wereld en helemaal alleen in het bos niks voor mij was. Ik rende uiteindelijk wel een wereldrecord, omdat ik zo snel mogelijk weer het bos uit wilde.
Daarnaast hield de wind die al een paar dagen aan en dat hielp ook niet echt mee. Er zal maar net een tak op je hoofd waaien. Gelukkig ging de wind wat liggen en bleek er geen gevaar te zijn tijdens het lopen.
Start bij de ski borstelbaan in Bergschenhoek
Het is de eerste keer dat de Petzl Night Trail start bij de Outdoor Valley, de borstelbaan in Bergschenhoek. Ik zei nog voor de grap tegen iemand daar: “dat zou een leuke start zijn, gelijk de borstelbaan opstormen.” Niets bleek minder waar. Toen als eerste de 25 kilometer van start gingen, mochten zij gelijk beginnen aan de gigantische klim.
Eenmaal zelf aan de beurt, vielen de eerste meters op zich wel mee. Maar hoe hoger ik kwam, hoe steiler het werd. Op het echt steile stuk, blies ik al gelijk mijn kuiten op. Dat voorspelde niet veel goeds voor de overige 14,9 kilometer.
Lopen in het donker
De slimmeriken onder ons hebben het vast al uit de naam ‘Petzl Night Trail' kunnen afleiden dat de volledige trailrun in het donker gelopen wordt. En zoals ik al eerder vermeldde, ben ik geen held in het donker. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Met mijn hoofdlampje had ik voldoende zicht om geen misstap te maken. Daarnaast was het ook nog eens een waanzinnig uitzicht, al die lampjes van deelnemers die zich over het parcours verspreidden.
Mede door mijn angst voor het donker, was ik niet van plan om stukken helemaal in mijn eentje te lopen. Dus zorgde ik ervoor dat ik altijd kon aanhaken bij een andere groep. Niet alleen vanwege de angst in het donker, maar ook vooral omdat ik niet de weg kwijt wilde raken.
Meer heuvels dan verwacht bij de Petzl Night Trail
Ik wist dat er bij Bergschenhoek wel een aantal heuvels lagen, maar de organisatie had het parcours zo uitgestippeld dat elke heuvel wel een aantal keer moesten worden bedwongen. In de eerste kilometers had ik daar niet zoveel moeite mee, maar na een tijdje vond ik het toch niet meer zo leuk. Door de eerste beklimming van de borstelbaan deden mijn kuiten zeer en al die heuvels daarna hielpen niet echt mee om de pijn te laten verdwijnen. Uiteindelijk had je op het hoogste punt wel waanzinnig uitzicht over de mooiste stad van Nederland!
Vermoeidheid slaat keihard toe
Conditioneel ging het echt super, ik had verwacht dat ik daar eerder moeite mee zou hebben dan van mijn benen. Maar na 12 kilometer hielden mijn benen er mee op. Die dachten: bekijk het maar wij zetten geen stap meer verder. Hierdoor ging ik bij de eerste beste afdaling onderuit. Al moet ik ook eerlijk zeggen dat de afdaling een modderstroom was geworden door alle deelnemers die mij voor waren gegaan. En met mijn tempo lag ik niet echt vooraan in de trailrun.
Na mijn val probeerde ik te herstellen en op een rustig tempo verder te lopen. Helaas kwam ik daardoor wel in mijn eentje in het bos te staan. Door de focus om de juiste pijlen te vinden en zo snel mogelijk de laatste kilometers af te leggen, heb ik geen enkel moment angst gevoeld. Misschien heb ik dan toch mijn angst voor het donker overwonnen?
Moest die laatste klim nou echt?
Mijn horloge gaf aan dat ik nog maar één kilometer moest hardlopen om de finish te bereiken en ik hoorde ook al de speakers van de finish. Opeens moesten we met ze allen een bocht naar rechts maken om nog een flinke beklimming te maken. Deze beklimming was zo steil dat ik zelfs lopend moeite had om nog te klimmen. Uiteindelijk haalde ik de top en had je een geweldig uitzicht. Vanaf hier was het gelukkig grotendeels dalend naar de finish.
Na 1 uur en 53 minuten bereikte ik de finish. Volledig onder de modder, vermoeid maar ook zeker voldaan. Bij de finish stond er een heerlijk bordje erwtensoep en een alcoholvrij biertje te wachten. En wat smaakte dat heerlijk! Misschien door alle verbrandde kcal zou alles heerlijk smaken
Erwtensoep en alcoholvrij bier na de finish van de Petzl Night Trail 
Stand van mijn nieuwe trailrunschoenen na een eerste trailrun
In het begin was ik vooral zenuwachtig voor de Petzl Night Trail, maar wat ben ik blij dat ik hem gelopen heb. Hij was even zwaar als dat hij geweldig was. Deze trailrun zal ik zeker niet snel vergeten. Het was een geweldig gezicht om alle lichtjes over het parcours te zien gaan. Dankjewel MudSweatTrail voor het organiseren van deze run!
Heb jij weleens een Night Trail gelopen? In dat geval ben ik benieuwd naar jouw ervaringen!