Gisteren was het eindelijk zover. Ik stond aan de start van mijn ultieme sportieve doel: het uitlopen van een ultramarathon. En dat allemaal om eindelijk toe te treden tot een select groepje ultrarunners! De race waarin dit alles moest gebeuren: de Indian Summer Ultra van 50 kilometer.
Weinig last van spanning + een ideale voorbereiding
Voor mijn allereerste grote sportuitdaging, de marathon van Rotterdam, was ik al weken van tevoren zenuwachtig. Ik had verwacht dat het in aanloop naar de 50 kilometer niet anders zou zijn, maar verrassend genoeg bleven de zenuwen weg. Tot de ochtend voor de start. Ik startte pas om 11:45 uur, dus had genoeg tijd om te piekeren of ik het wel zou halen.
Gelukkig hadden we een hotel geboekt in de buurt, zodat we niet op de dag zelf nog twee en half uur naar de race hoefden te rijden. Daardoor kon ik me rustig voorbereiden op de start van de Indian Summer Ultra.
Eindelijk is het zover: de start van de Indian Summer Ultra – 50 km
De start van de Indian Summer Ultra was op camping de Weyert in Rolde. Na het ophalen van mijn startnummer en het treffen van de laatste voorbereidingen, was ik helemaal klaar voor de wedstrijd. Ik had er echt heel veel zin in en probeerde zo lang mogelijk te genieten van de geweldige omgeving van de Drentsche Aa.
Na de start van twee andere afstanden, waren wij aan de beurt. Eindelijk kon ik beginnen aan het grote avontuur: een 50 kilometer lange tocht door de geweldige natuur.
De benen voelden goed voor de eerste kilometers
Ik had speciaal het alarm van mijn sporthorloge uitgezet, zodat ik niet elke kilometer te horen kreeg hoe ver ik al was. Zo vlogen de eerste kilometers voorbij. Ik had vooraf bedacht dat ik grotendeels alleen zou lopen, maar ik kwam al gauw in een groepje terecht met hetzelfde tempo. Hierdoor gingen de kilometers nog sneller voorbij dan ik had verwacht. Voordat ik het wist, was ik al bij de eerste verzorgingspost op 12,5 kilometer.
Waarom ben ik hemelsnaam begonnen aan dit avontuur en wat doe ik mij zelf aan? Ik moet nog 10 kilometer, maar is dat het allemaal wel waard?
Normaal neem ik nooit zoveel tijd bij een verzorgingspost, maar omdat het er maar twee waren tijdens de 50 kilometer, besloot ik genoeg tijd te nemen en veel te drinken en eten. Er was genoeg keuze tussen eten en drinken bij de stop. Het leek wel een lopend buffet! Het was de bedoeling dat ik weer voldoende herstelde om in hetzelfde tempo verder te rennen.
De benen voelden nog steeds goed na de eerste stop en ik vervolgde mijn weg met hetzelfde groepje. Het was ook nog eens heerlijk hardloopweer; 14 graden en door een klein beetje motregen koelde ik nog een beetje af. Ze hadden flinke buien voorspeld, dus ik was allang blij dat het bij motregen bleef.
Tweede deel werd een stuk zwaarder
De omgeving waar ik doorheen liep was echt schitterend. Het wisselde telkens af tussen bossen, heides en hele open vlaktes. Toch was het tweede deel een stuk zwaarder dan het eerste deel. Dit kwam vooral omdat het grotendeels bestond uit mul zand van de heide. Ik merkte dat de energie uit mijn benen door het zand langzaam verdween.
De groep waar ik de eerste 20 kilometer mee samen liep, viel tijdens dit deel ook steeds meer uit elkaar. Ik besloot zelf ook wat gas terug te nemen en me niet meer aan te sluiten bij de groep. De benen voelden nog steeds wel goed, maar ik merkte dat als ik hetzelfde tempo aanhield, ik daar later spijt van zou krijgen.
Helemaal alleen op de wereld tijdens de Indian Summer Ultra
Bij het 25 kilometer punt kwam ik helemaal alleen te rennen. Voor en achter me was er helemaal niemand meer te zien en ik moest er zelf voor zorgen dat ik geen afslag miste. Het had ook wel iets magisch. Het was helemaal stil en het enige wat ik hoorde, waren de stappen die ik zette. Het tempo wat ik liep deed ook geen zeer, dus ik kon optimaal genieten van de hele omgeving. Ik raakte bijna in een soort trance.
De laatste paar kilometers naar het tweede verzorgingspost vlogen daarom ook voorbij. Voordat ik het wist, was ik al bij de 32,5 kilometer punt. Een stuk eerder dan ik vooraf had bedacht. Gabriella, Mae en vrienden stonden hier te wachten om mij en een andere topper Stefan, aan te moedigen. Ik besloot om wat extra tijd te nemen om voldoende eten en te drinken en wat extra kleding en gewicht achter te laten.
Het begin van alle ellende
Na de laatste verzorgingspost was ik weer aardig hersteld. In ieder geval, dat dacht ik. Een paar kilometer na de post merkte ik dat mijn benen langzaam volliepen en dat ik heel wat gas moest terugnemen. Gelukkig kon ik nog wel steeds blijven hardlopen, zonder dat ik tussendoor hoefde te wandelen. Ik probeerde het wandelen zo lang mogelijk uit te stellen, anders zouden de laatste kilometers loodzwaar worden.
Bij het 35 kilometer punt begon alles pijn te doen. Ik had eerder al een blaar opgelopen, mijn kuiten waren zou goed als op en mijn achillespees van mijn linkervoet begon met protesteren. Ondanks dat mijn lichaam langzaam uit elkaar begon te vallen, heb ik er toch het beste van proberen te maken.
Ik ben mezelf nog nooit zo erg tegengekomen tijdens het hardlopen als vandaag
Bij het 40 kilometer punt kreeg ik naast alle bovenstaand ellende ook nog eens buikkrampen. Dit was het moment dat ik ook niet meer kon hardlopen door de krampen. Zodra ik wandelde, zakte de pijn even en probeerde ik weer hard te lopen, totdat de pijn weer ondragelijk werd en ik weer moest overschakelen naar een wandeltempo. Het tempo zakte daarom ook door de ondergrens en de kilometers duurden opeens onwijs lang.
Dit zijn ook de momenten waarbij je gaat nadenken. Waarom ben ik hemelsnaam begonnen aan dit avontuur en wat doe ik mij zelf aan? Ik moet nog 10 kilometer, maar is dat het allemaal wel waard? Loop ik ook niet mijn hele lichaam kapot tijdens deze 50 kilometer? Deze vragen spookten de hele tijd door mijn hoofd.
Hoe haal ik in hemelsnaam de finish?
Die vraag bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik moest nog iets meer dan 10 kilometer en mijn lichaam was er helemaal klaar mee. Waar ik in het begin op mijn horloge keek en aangaf dat ik alweer een paar kilometer verder was opschoten was het nu maar een paar honderd meter. Daardoor zonk de moed nog verder in mijn schoenen.
Tijdens alle voorgaande wedstrijden en trailruns heb ik nooit het moment gehad dat ik dacht dat ik het niet zou halen, tot nu. Mijn achillespees vond dat het protesteren niet voldoende was en begon met pijnlijke steken. Ik wist niet meer hoe ik hiervan zou kunnen herstellen en met deze pijn nog 10 kilometer zou kunnen volhouden tot de finish.
Niet alleen de omgeving was een speciaal moment, maar het was vooral een overwinning op mezelf. Dit moment was precies waarom ik me had ingeschreven voor de ultramarathon.
Mezelf bij elkaar rapen om weer verder te kunnen
Ik had al meer dan 40 kilometer gelopen, opgeven was geen optie. Anders zouden alle kilometers die ik al afgelegd had voor niks zijn. Ik besloot even rustig aan te doen en mezelf weer bij elkaar te rapen. Door een stukje te wandelen en voldoende te eten hoopte ik weer een beetje te herstellen. Dit was ook om mentaal wat rust en de moed te vinden om de laatste 10 kilometer vol te houden.
Gelukkig voelde ik weer wat kracht in mijn benen komen en verminderde de pijn in mijn buik en achillespees. Ik besloot om joggend naar de finish te gaan en vooral niet overmoedig te raken, om te voorkomen dat ik het tempo weer te snel op zou schroeven.
Wat een magisch moment: ondergaande zon op de Drentse heide
Het laatste deel van de Indian Summer Ultra liep over de heide. Met een ondergaande zon was dit echt een magisch gezicht. Er lag een soort gouden gloed over de velden en dat was zo onwijs mooi dat ik totaal niet meer bezig was met hardlopen, maar aan het genieten was van de schitterende omgeving. Niet alleen de omgeving was een speciaal moment, maar het was vooral een overwinning op mezelf. Dit moment was precies waarom ik me had ingeschreven voor de ultramarathon. Het enige jammere was dat ik eerst 45 kilometer moest afleggen om dat moment te kunnen ervaren.
Op naar de finish van mijn allereerste ultramarathon
Na de heide was het nog een kilometer op de verharde weg om uiteindelijk bij de finish te komen. Een paar honderd meter voor de finish werd ik al opgewacht door Martijn, een vriend uit Drenthe. Hij kwam waarschijnlijk kijken waar ik bleef aangezien ik een half uur eerder Gabriëlla appte dat ik nog maar 2 kilometer moest lopen, alleen dit bleken er 5 te zijn. Ik denk dat ze dachten dat ik kruipend naar de finish zou komen.
Na 51 kilometer rennen draaide ik camping de Weyert weer op waar ik door iedereen werd aangemoedigd. De finish was hierdoor een geweldige moment dat ik nooit meer zal vergeten. Het gaf mij de laatste paar meter vleugels om zelfs nog een kleine eindsprint eruit te gooien.
Dankbaar en trots dat ik de Indian Summer Ultra heb uitgelopen
Het schitterende aan deze sport is de verbroedering. Bij een wegwedstrijd haal je de finish en vertrekt iedereen weer naar huis. Bij de Indian Summer Ultra en andere trailruns wordt je aangemoedigd door snellere lopers en gefeliciteerd met het behalen van de finish. Dat maakt deze sport zo mooi. Het maakt niet uit wat voor tijd je loopt, het uitlopen alleen is al een topprestatie op zichzelf.
Op naar het volgend avontuur!
Ik wil iedereen bedanken voor de geweldige aanmoedigingen en support. In het bijzonder mijn vrouw, dochter, Martijn en Yvette (en de jongens) die de hele dag hebben opgeofferd om naar een paar idioten die door het bos rennen, te kijken
8 gedachten over “Mijn eerste Indian Summer Ultra marathon: gesloopt en kapot, maar vooral trots”
Wim,
Wat een geweldige prestatie! En gewoon op karakter uitgelopen! Gefeliciteerd. En nu weer uitrusten en nadenken over je volgende doel. Ik kan jou de Sallandtrail ook aanraden. Die is in maart. En je kunt kiezen uit 25, 50 en 80 km. Zelf heb ik nu twee keer de 25 km gelopen en dit jaar de 50 km. En je kunt ook als je de 50 km loopt maar het bijvoorbeeld toch te zwaar vind om na 1 ronde uit te stappen. Dat heb ik zelf helaas ooit een keer moeten doen. Maar ik stond wel tussen de uitslagen van de 25 km en kreeg wel een medaille. Volgend jaar hoop ik ook weer de 50 km te gaan lopen. Het is echt een schitterende omgeving. Ook met veel hoogtemeters voor Nederlandse begrippen.
Nu maar eventjes uitrusten van deze monstertocht!
Dankjewel Carina! Het is een avontuur geweest die ik niet had mogen missen. Daarnaast heb ik ook weer meer over mijzelf geleerd en dat ik zeker de grenzen nog verder kan verleggen. Gisteren mijn eerste herstelloopje weer gehad en de benen voelen super goed aan. Veel beter dan na de marathons. Dus probeer niet te lang stil te zitten, zodat ik in het ritme blijf. Ben jij al een beetje hersteld van de Amsterdam Marathon?
Het ziet er uit als een hele mooie trail. Mentaal lijkt mij wel moeilijk om na 25 kilometer een tweede rondje te maken. Ik schrijf hem zeker op als optie. Van het weekend eens de plannen gaan maken voor de volgende avontuur en waar ik naar toe wil werken. Meer hoogtemeters lijkt mij ook interessant. Indian Summer Ultra had in totaal maar 200 hoogtemeters over 51 kilometer, dus dat was goed te overzien!
Wie weet tot volgend jaar bij de Sallandtrail! 😀
Van harte gefeliciteerd Wim! Je bent door diepe dalen gegaan, maar je hebt het gehaald! En je hebt vast veel geleerd voor een evt. volgende keer!
Dankjewel! Het was inderdaad zwaar, vooral vanaf het 40 kilometer punt. Ik heb inderdaad heel veel geleerd van mijzelf en dat neem ik zeker mee naar de volgende avonturen!
Hoe is jouw marathon in Frankrijk gegaan?
Goed! Het was wel jammer dat na 2 weken vakantie in Spaans Baskenland de marathon in Lège-Cap Ferret in de stromende regen plaatsvond… Er zaten 400 hoogtemeters in en het parcours was voor 1/4 deel onverhard, of versleten, opengebroken asfalt fietspad. Door de regen veel grote plassen waarin deelnemers tot de enkels wegzakten, maar ik heb alle plassen kunnen ontwijken! Ik had de dag ervoor een briefing bijgewoond waardoor ik wist waar de zwaarste stukken zaten, o.a. een heel lange trap (5 x 20 treden of zo) bij de 39e km. Ik heb heel veel rust genomen voorafgaand aan deze marathon, daardoor had ik geen last van de kuiten. Wel begon ik na 20 km de quadriceps te voelen, en na de 30 km werd het zo zwaar dat ik af en toe een extra wandelpauze moest inlassen (ik nam al bij elke drankpost, om de 4 km, een korte wandelpauze om goed te kunnen drinken). Al met al gefinished in een tijd van 4:17:06 en daarmee ben ik wel tevreden!
Gefeliciteerd, dat is een geweldige tijd. Vooral met alle hoogtemeters die er bij komen kijken. Ja, het weer blijft altijd lastig. Heb je de hele tijd in de stromende regen moeten lopen? Klinkt in ieder geval als een mooi avontuur, zo marathon in het buitenland!
Ja, het was 2 x 15 min. droog en voor de rest heeft het voortdurend geregend! Was ook weer een avontuur. Als ik had geweten dat het zo hard zou blijven doorregenen, had ik mijn waterdichte regenjack aangetrokken. Maar ik heb het niet koud gehad, gewoon blijven doorgaan, en na de finish meteen droge warme kleren aan. Door deze marathon zijn we ook op een prachtige plek terecht gekomen (hadden een huisje gehuurd op het strand aan het Bassin d’Arcachon) waar we nog nooit waren geweest, had het niet willen missen.
Dat is inderdaad het mooie van hardlopen, op plekken komen waar je normaal nooit zo snel zijn! Gelukkig is zware regen tijdens een lange loop mij nog altijd bespaard gebleven, lijkt mij extra zwaar. Daarom nog meer respect voor de schitterende tijd!