Gisteren liep ik mijn eerste wedstrijd na de ultraloop van anderhalve maand geleden. Het herstel van de ultra duurde een stuk langer dan verwacht. Ik had weliswaar geen hardloopblessure opgelopen, maar de benen bleven vermoeid aanvoelen. Toch besloot ik dat het weer eens tijd werd voor een trailrun en mijn keuze viel op de Voorne’s Duin Trail van 15 kilometer.
Totaal geen verwachtingen en doelen tijdens de Voorne’s Duin Trail
Ik heb, denk ik, nog nooit zo'n belabberde voorbereiding gehad. Mijn benen waren nog niet hersteld van de ultra, er was een gebrek aan motivatie, persoonlijke omstandigheden speelden mee en een verkoudheidje gooiden allemaal roet in het eten richting de Voorne’s Duin Trail.
Daarom heb ik voor dit trailrun-avontuur geen enkele verwachtingen of doelen gesteld. Het enige wat ik met mezelf had afgesproken, was dat ik lekker op mijn gemak zou lopen en van de omgeving zou genieten.
De start van de Voorne’s Duin Trail
De 15 kilometer startte om half 12, maar ik was rond een uur of 11 al in Oostvoorne. Het halfuurtje wachten voordat ik mocht beginnen was vooral ontzettend koud. En dan bedoel ik ook echt heel erg koud. Ik had me wel ingepakt als een Eskimo, maar moest natuurlijk ook nog rekening houden met het feit dat ik ging rennen. Helemaal als een warm bolletje kleding starten lukte dus niet.
Ik zakte tot aan mijn enkels in het water en mijn voeten veranderde in ijsklompjes.
Eindelijk mocht ik, tien minuten later dan gepland, beginnen aan de 15 kilometer van de Voorne’s Duin Trail. Gelijk na de start werden we over een steiger gestuurd. Na de steiger begonnen meteen de single tracks, waardoor er in het begin door de drukte file-vorming ontstond. Het enige positieve daaraan was dat ik in het begin niet te hard van stapel ging.
Bossen, weides, mul zand en heel veel modder
Toen ik nog een klein Wimmetje was, kwam ik regelmatig in Oostvoorne en Rockanje. Het strand was mij wel bekend, maar de omgeving totaal niet. Ik had dus geen enkel idee door welke omgeving we zouden lopen. De verschillende natuurvormen wisselden in hoog tempo met elkaar af en dat was me toch een mooi gezicht!
Door de vele regen van de afgelopen weken was het grootste deel van de grasvlakte drassig en modderig. Gelukkig had ik met mijn trailrunschoenen voldoende grip, al was de zachte ondergrond wel ploeteren en kostte het veel energie.
De weide veranderde in een bos en dit soort stukjes zijn mijn favoriete onderdeel tijdens trailruns. Ik houd van de bossen en vooral om er doorheen te rennen. De zon scheen ook door de bomen heen, waardoor er zich een schitterend schouwspel voor me afspeelde.
Zwaarder dan ik had verwacht
De benen voelden al na 7 kilometer zwaar aan, terwijl ik het echt op mijn dooie akkertje deed. Ik heb in de tussentijd ook geen enkele keer op mijn horloge gekeken naar wat mijn tijden waren. Ik was bang dat ik anders toch sneller wilde gaan lopen. Helaas waren de benen best wel vermoeid en ik denk dat het grotendeels te maken had met mijn slechte voorbereiding richting de Voorne’s Duin Trail.
Gelukkig kwam de verzorgingspost wel steeds dichterbij. Dat is toch altijd zo'n moment dat je even kan uitrusten. Voor de 15 kilometer liep ik met mijn hardlooprugzak, dus ik had zelf al voldoende meegenomen voor onderweg. Toch heb ik bij de verzorgingspost even uitgerust voordat ik aan het tweede deel van de Voorne’s Duin Trail begon.
Eindelijk kwamen de duinen in zicht
Je zou zeggen dat je tijdens de Voorne’s Duin Trail wel een aantal duinen moet overwinnen, maar tot aan de 11 kilometer was er geen enkele duin te bekennen. De organisatie had de duinen bewaard tot het laatste deel van de trailrun. Misschien ook wel goed, want deze hopen zand waren echt heel erg zwaar.
Zo mooi als dat ik bossen vind tijdens trailruns, zo vervelend vind ik los zand. Ik verlies er zo veel energie op, en dat terwijl ik nog wel een eindje moest. Gelukkig veranderde het losse zand in een hardere ondergrond en was de omgeving echt schitterend. De benen voelden wonderbaarlijk beter dan in het eerste deel van de Voorne’s Duin Trail.
Zelfs met mijn trailrunschoenen had ik niet genoeg grip in de modder
De laatste paar kilometer liep via single tracks langs het water. Je kon al in de verte de finishlijn zien liggen, ook al was het nog twee en halve kilometer rennen. De single tracks waren al helemaal kapot gelopen en veranderd in een modderpoel, waar menig varken een moord voor zou doen.
Ik merkte dat ik steeds meer grip verloor op de ondergrond en dat maakte het wel heel erg zwaar, al had ik gelukkig wel nog steeds droge voeten. Daar kwam een paar honderd meter voor de finishlijn overigens verandering in. De single tracks werd onderbroken door een flinke plas waar je niet omheen kon. Ik zakte tot aan mijn enkels in het water en mijn voeten veranderden in ijsklompjes.
De finish van de Voorne’s Duin Trail
Na mijn nare ervaring met de flinke plas was de finish gelukkig dichtbij. Nog een paar honderd meter en mijn trailrun zat er weer op. Het laatste stukje heb ik ook op mijn gemakkie gedaan. Met een tijd van 1 uur en 38 minuten passeerde ik de finish. Het is geen tijd voor in de boeken, maar daarom liep ik hem ook niet. Ik heb genoten van de afwisselende natuur, zonder helemaal kapot te gaan.
De Voorne’s Duin trail is een leuke en gevarieerde trailrun. Ik ben blij dat ik na anderhalve maand weer door de natuur heb gerend. Het enige nadeel is dat er naar mijn idee te veel deelnemers waren. Op sommige stukken, vooral in het begin maar ook later, ontstonden er files.
Op naar de volgende trailrun!