15 november zou ik mijn eerste hardloopevenement lopen met mijn dochter. Helaas gooide Corona roet in het eten en werd de 10 van Rhoon afgelast. Toch heb ik dit weekend samen met Mae haar eerste hardloopevenement gelopen. We hebben niet alleen samen een virtuele kilometer gelopen, maar hebben er alles aan gedaan om deze kilometer zoveel mogelijk op een georganiseerde loop te laten lijken.
Van het opspelden van het startnummer tot aan een medaille
Het was een flinker domper toen ik de mail zag waarin stond dat de 10 van Rhoon afgelast zou worden en omgedoopt werd naar een virtuele loop. Het zou mijn enige loop zijn in deze rare tijden en mijn eerste evenement samen rennen met mijn dochter.
We besloten dat Corona ons niet zou tegenhouden en dat ik samen met mijn dochter het beste van deze virtuele loop ga maken. Voor haar zal ik er zoveel mogelijk aan doen om het te laten lijken op een echt hardloopevenement. De startnummers liggen klaar om opgespeld te worden, de finishlijn is getekend in de straat en de medailles zijn klaar om uitgereikt te worden.
Klaar voor de start? 1, 2, 3, Start
Daar gaan we dan, Mae en ik zijn samen gestart aan onze 1 kilometer lange avontuur! We rennen hetzelfde rondje als we normaal oefenen met de fiets. Mae werd dus exact hoe we moeten lopen en leid de weg. De eerste meters worden ook echt gerend en we gaan best snel. Uiteraard moet er door elke hoop herfstbladeren gerend worden, voordat we weer verder kunnen. Het lijkt gewoon een echte obstakel run!
Halverwege de 10 van Rhoon hebben we wel een pauze verdiend!
Mae wilde graag hardlopen, maar zei wel dat ze dorst en honger krijgt van al het rennen. Halverwege hebben we een pauze ingelast om de energietank weer aan te vullen met een plak ontbijtkoek en wat te drinken. Na een paar minuten pauze gaan we weer verder onze avontuur en de volgende stop is de finishlijn!
Het tweede deel ging een stuk langzamer dan voor de pauze. Elke 5 stappen kreeg Mae dorst en moest er gedronken worden, voordat we weer verder konden. Langzaam, maar zeker kwamen we steeds dichter bij het einde.
Door de extra aanmoedigingen kon Mae nog een eindsprintje eruit persen
De laatste 200 meter waren de zwaarste, maar Mae gooide niet de handdoek in de ring. Aan de hand legde we de laatste meters af totdat we de straat in rende. Daar stond mama en oma ons aan te moedigen. Met die aanmoedigingen kon Mae nog een eindsprint uit persen!
Trots kwam Mae over de finishlijn! Waar haar welverdiende medaille en snoepjes op haar wachtte en die heeft ze zeker verdiend. Het is namelijk niet bij 1 kilometer gebleven, maar na 21 minuten hebben we 1,3 kilometer gerend!
Als eenmaal alle Corona-ellende voorbij is dan ga ik zeker samen met Mae en echte hardloopwedstrijd lopen!